30 kwietnia 1888 roku został założony "Ruderverein Ratibor". Klub raciborski był najstarszym na Górnym Śląsku klubem wioślarskim. Był to też trzeci najstarszy sportowy klub w Raciborzu. Klub niedawno został reaktywowany i został ponownie członkiem Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich.

W pierwszych latach istnienia klubu widok łodzi pływających po Odrze był nie lada sensacją. Klub znalazł możnych protektorów z księciem raciborskim na czele. Rok 1913 był dla "RV Ratibor" pod wieloma względami przełomowy. Obchodzono uroczystości z okazji 25-lecia istnienia, przeprowadzając jubileuszowe regaty w Raciborzu. Na Starcie zgromadzono wiele świetnych osad z całych Niemiec, Austrii i klubów śląskich. W zawodach jubileuszowych wszystkie biegi wygrały osady raciborskie, co świadczyło dobitnie o potędze i sile klubu.

Drugim najdonioślejszym wydarzeniem w 1913 r. było wybudowanie własnego lokalu klubowego i własnej przystani. Budynek "Bootshaus", istniejący do dzisiaj, wybudowano z dużą pomocą wspomnianego już księcia raciborskiego Wiktora, który udostępnił za niewielką opłatą roczną grunt pod budowę. Terenu tego nie można było kupić, gdyż wchodził w skład kompleksu zamkowego i majoratu raciborskiego. Już przed I wojną światowa klub dysponował około 20 łódkami, których wciąż przybywało. W jubileuszowym 1913 roku "Ruderverein Ratibor" liczył już 170 członków.

W 1924 roku utworzono oddział młodzieżowy, który swoje największe osiągnięcia święcił w latach 20. i 30.  Młoda raciborska drużyna doszła nawet do finału niemieckich mistrzostw młodzieży rozgrywanych w Berlinie. Zwyciężała w wielu śląskich regatach m.in.: w Koźlu, Opolu, Brzegu, Wrocławiu i Nowej Soli. W związku z nadejściem w latach 20. ery równouprawnienia kobiet, w 1928 roku założono oddział kobiecy. Wkrótce zaczął on odnosić sukcesy i fakt ten rozwijał obiekcje najgorętszych nawet sceptyków. Jedyny powstały problem - zaplecza sanitarnego dla kobiet - rozwiązano stawiając w ogrodzie klubowym wycofany z eksploatacji osobowy wagon kolejowy II klasy. W 1929 r. utworzono oddział kajakowy.

Ciągle doskonalenie techniki wioślarskiej przynosiło rezultaty. Seniorska czwórka osiągnęła znakomite wyniki, nie mając sobie równych na Śląsku przeciwników. Niestety z wielu względów czwórka ta pozostała z sobą tylko 2 lata. A szkoda, bo miała szansę medalowe nawet w mistrzostwach Niemiec. Na rozegranej w 1925 roku w Raciborzu I Górnośląskiej Olimpiadzie, "RV Ratibor" wystawił tylko 2 łodzie.

Często urządzano wędrówki kajakowe po Odrze. Do tego nadawała się najlepiej duża klubowa łódka pasażerska zwana „Kiste”, chociaż ochrzczono ją imieniem „Ratibor”. Wielodniowe wędrówki do Koźla, Opola, Wrocławia czy nawet Szczecina nie były rzadkością. Przy tej okazji odwiedzano inne zaprzyjaźnione kluby. Równie chętnie składano wizyty zaprzyjaźnionym wioślarzom z Czech.

Wędrówki jednodniowe do okolicznych miejscowości, urządzano w prawie każdy weekend,  Po drodze zatrzymywano się w gospodach na kawę, piwo czy chleb z szynką. Dużą popularnością cieszyły się także tzw. "Eierfahrten" - spływy organizowane w marcu lub kwietniu do okolicznych wsi Tworkowa i Krzanowic.

W 1929 r. powstał projekt urządzenia regat Racibórz- Koźle. Już  w tym samym roku urządzono pierwsze zawody, które okazały się wielkim sukcesem. Na starcie zjawiło się 18 łódek z wielu klubów. Postanowiono więc organizować je cyklicznie, co 2 lata. Tradycja ta przetrwała aż do końca II wojny światowej. Wioślarstwa nie uprawiano tylko w klubie. Już  przed I wojną światową istniały w raciborskich szkołach średnich i elementarnych całe grupy uczniów uprawiających czynnie, pod okiem instruktorów „RV Ratibor”, ten sport. W 1932 r. „RV Ratibor” był najliczniejszym klubem wioślarskim na Górnym Śląsku.

Wybrane fragmenty książki: „Z dziejów raciborskiego sportu” Piotra Sputa