Kontynuujemy cykl "Medalowe polskie wiosła na mistrzostwach świata". Głównymi bohaterkami tego odcinka ponownie są Czesława Kościańska i Małgorzata Dłużewska. Nasza dwójka bez sterniczki w 1982 roku wywalczyła srebro.

>>>PIERWSZY POLSKI MEDAL NA MŚ - JERZY BRONIEC I ALFONS ŚLUSARSKI<<<

Regaty w Lucernie w 1982 roku były dziesiątymi mistrzostwami świata dla mężczyzn i siódmymi dla kobiet. Zawody miały miejsce na Rotsee, naturalnym jeziorze wioślarskim, gdzie każdego roku, do dziś, rozgrywane są prestiżowe regaty. Zbiornik wodny jest położony na północnym skraju Lucerny. Jest otoczony przez wzgórza, co chroni go przed wiatrami i czyni świetnym miejscem do wiosłowania.

W imprezie wzięło udział pięć polskich osad. Dwójka podwójna mężczyzn i czwórka ze sternikiem byli w finale A - obie osady zajęły szóste miejsce. Czwórka podwójna mężczyzn została sklasyfikowana na dziewiątym miejscu, a dwójka podwójna kobiet na dziesiątej pozycji. Panie wciąż rywalizowały na 1000 metrów.

fot. Platforma na torze w Lucernie (fot. ruderzentrum.ch)

Kłopoty podczas przygotowań

Dłużewska i Kościańska miały inny status niż w Bled trzy lata wcześniej. Tam jechały jako młoda, niedoświadczona osada. Oczywiście bardzo uzdolniona, niemniej brązowy medal był olbrzymim sukcesem. Do Lucerny nasze wioślarki przybyły jako wicemistrzynie olimpijskie. W Monachium złoto przegrały o niespełna pół sekundy! "Meta zabrała nam złoto" - śmieje się Czesława Kościańska-Szczepińska.

"Rok wcześniej byłyśmy piąte na mistrzostwach świata, więc można powiedzieć, że już w nas tak nie wierzono. Mówiono, że źle się dzieje w osadzie. Ale w Szwajcarii, gdzie jest fantastyczny tor i świetna atmosfera, było dobrze" - mówi Małgorzata Dłużewska-Wieliczko.

Jednak zanim było dobrze, nasze zawodniczki miały mnóstwo perturbacji, zwłaszcza Kościańska. "Ten sezon był inny. Przygotowania nie były pełne, bo zimą na nartach przypadkiem najechał na mnie Marek Wieliczko i miałam miesiąc przerwy. Później miałam kłopot z nadgarstkiem. Przez pewien czas nosiłam go w szynie. Gdy wróciłam do treningów, ręka była nierozruszana i początek był trudny" - wspomina.

fot. Wikiwand.com/Zdzisław Biernacki

Opatrzność czuwała

Mimo tych problemów nasze zawodniczki w Lucernie od początku czuły się bardzo dobrze, a ich forma rosła z biegu na bieg. Do finału A awansowały bez większych przeszkód. Natomiast w nim zaskoczyły same siebie i dopłynęły jako drugie. "Bieg finałowy był piękny w naszym wykonaniu. Świetnie nam się płynęło, a jak minęłyśmy metę pomyślałam: ja chyba śnię!" - mówi Kościańska-Szczepińska.

Wygrały reprezentantki Republiki Federalnej Niemiec Marita Sandig i Silvia Froehlich, a brąz przypadł Kanadyjkom Elizabeth Craig i Tricii Smith. "Chyba opatrzność nad nami czuwała, bo kto by przypuszczał, że po problemach w przygotowaniach zdobędziemy medal. A może dzięki temu była świeżość?" - zastanawia się Kościańska-Szczepińska.

***

Małgorzata Dłużewska-Wieliczko (ur. 1 sierpnia 1958 w Koronowie) - zawodniczka Gedanii Gdańsk. Wielokrotna mistrzyni Polski w różnych osadach. Największe sukcesy święciła w parze z Czesławą Kościańską Razem wywalczyły srebrny medal igrzysk olimpijskich w Moskwie (1980) oraz dwa medale mistrzostw świata: brąz (1979) i srebro (1982). Jest matką Marty Wieliczko, mistrzyni świata i Europy w czwórce podwójnej z 2018 roku i wicemistrzyni świata z 2019 roku.

Czesława Kościańska-Szczepińska (ur. 22 maja 1959 w Tczewie) - zawodniczka Unii Tczew, a później Gedanii Gdańsk. Wielokrotna mistrzyni Polski w różnych osadach. Największe sukcesy święciła w parze z Małgorzatą Dłużewską. Razem wywalczyły srebrny medal igrzysk olimpijskich w Moskwie (1980) oraz dwa medale mistrzostw świata: brąz (1979) i srebro (1982).

>>>HISTORIA BRĄZOWEGO MEDALU MŚ BRACI ŚLUSARSKICH<<<

>>>HISTORIA SREBRNEGO MEDALU MŚ DWÓJKI ZE STERNIKIEM <<<