W grudniu 2019 roku Polski Związek Towarzystw Wioślarskich będzie obchodził stulecie istnienia. Z tej okazji zapraszamy na wyjątkowy cykl, w którym raz w miesiącu będziemy przybliżać historię polskiego wioślarstwa i dwunastu prezesów PZTW. Kolej na Jerzego Tadeusza Borkowskiego, który sprawował tę funkcję na przełomie 1981 i 1982 roku.

Prezesem PZTW był tylko przez nieco ponad trzy miesiące, ponieważ zmarł nagle 8 stycznia 1982 roku (prezesurę rozpoczął 3 października 1981 roku). Wcześniej działał jako wiceprezes i sędzia wioślarski. Jego wkład w rozwój tej dyscypliny sportu jest nie do przecenienia.

Urodził się 23 września 1914 roku w Warszawie. Uczęszczał do gimnazjum im. Mikołaja Reja, był absolwentem londyńskiego Pitsnen’s College (1933), później studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (1933 – 1935) i w Akademii Nauk Politycznych (1935 – 1939).

W latach szkolnych działał w harcerstwie, dlatego w czasie  II wojny światowej był bardzo zaangażowany w obronę kraju. W 1939 roku był dowódcą plutonu i brał udział w obronie Mławy i Modlina. Został pojmany do niewoli w Działdowie, a później przebywał w oflagu w Norymberdze i Laufen-Murnau. Po zwolnieniu wrócił do stolicy i pracował w rodzinnych Zakładach Elektrotechnicznych Braci Borkowskich.

Przeżył Powstanie Warszawskie, ale został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Mathausen. Po wojnie ponownie wrócił do Warszawy. Od 1951 roku pracował w Zjednoczeniu Elektryfikacji Rolnictwa, a później w Centralnym Zarządzie Technicznej Obsługi Rolnictwa.

Wioślarstwo miał we krwi

Od dzieciństwa związany z wioślarstwem, bowiem jego ojciec działał w Warszawskim Towarzystwie Wioślarskim. W 1935 roku sam został członkiem tegoż  Towarzystwa. Po wojnie, w 1948 roku, został członkiem zarządu Warszawskiego TW i Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Trzy lata później został sędzią wioślarskim i święcił sukcesu również na tym polu.  W latach 1952 – 1956 był przewodniczącym Sekcji Wioślarstwa GKKF. Rok 1957 był dla niego przełomowy – wówczas został  sekretarzem PZTW,  uzyskał licencję sędziowską FISA i został przewodniczącym Koła Seniorów Warszawskiego TW.

Legitymacja Jerzego Tadeusza Borkowskiego z Warszawskiego TW

W 1958 roku był także sekretarzem Komitetu Organizacji Mistrzostw Europy w Poznaniu. Rok później został wiceprezesem PZTW i sprawował tę funkcję aż do objęcia posady prezesa, czyli do 1981 roku, więc jego wiceprezesura trwała 23 lata.

Znakomicie posługiwał się językami obcymi. 82-krotnie sędziował w zawodach międzynarodowych. W latach 1967 – 1979 był członkiem kolegium sędziów FISA. Kierował pracami komisji sędziowskich podczas igrzysk olimpijskich w Meksyku (1968), Monachium (1972) i Montrealu (1976), a  także podczas licznych mistrzostw Europy i świata. Był też członkiem komisji FISA, która przeprowadzała egzaminy na licencje sędziów międzynarodowych. Z pracy w FISA zrezygnował w 1979 roku.

W czasie pracy w Międzynarodowej Federacji Wioślarskiej opracował statut i regulamin, który wszedł w życie w 1974 roku. Przygotowywał także statuty i regulaminy w PZTW. Przetłumaczył na język polski wiele opracowań dotyczących spraw organizacyjnych i treningowych. Wraz z Jerzym Koryckim wydał podręcznik „Wioślarstwo Regatowe”, które zostało wydane w dwóch edycjach (w 1952 i 1957 roku).

Za swoją pracę zawodową został wyróżniony Odznaką Zasłużonego „Pracownika Rolnictwa” i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za działalność na polu wioślarskim został odznaczony godnością Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem 75-lecia FISA.

Po śmierci został pochowany na stołecznym Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.

Konsultacja merytoryczna: Tomasz Waszczuk